سينه ها سرشار از اندوه و رنج و ابتلاست           بـاز هـم ايّـام، ايّـام غـم و درد و بـلاست
صحبت از بشكستنِ حرمت ز آل فاطمه است           سالروز گـريـه بر مظلـومی آل عباست

مانده چون ويرانه اي، صحن و شبستان بقيع           با وجوديكه همه ذرّاتِ خاكش كيمياست
خاكي و خاكستري امّا به سرخي مي زند           روبروي گنبد خضراء رنگِ كربلاست
در دل خاك بقيع گلهاي پرپر رنگ رنگ           رنگ سبزِ غربتش امّا شبيه مجـتـباست
كامها تشنه، جگرها پاره پاره، ای دریغ           سينه ها سوراخ از درد و غم خير النساست
آخر اينجا مادري هم قـبرِ مخفي ساخته           مادري پهلو شكسته، چهره نيلي، قرنهاست
آسـمـان افـتـاده اينجا بر سر خـاك بقـيع           عرش هم سر در گريبان امامان هُداست
گرچه دينِ ما از اين ويـرانه ها آباد شد           قصۀ هتكِ حَرَمها گـوئيا پُـر ماجـراست
شأنِ بيتُ الله را هم، بر نـمي تـابد يـهـود           زينبيّه جاي خود، قـبر رقيه در جفـاست
آري اي عباس جان، هيئت سپاهِ زينب است           غم مخور، شيعه مهيّاي هزاران نينواست
شيعيان!دستي سلاح و دست ديگر بر دعا           دست بايد داد با آنكه به اين غم آشناست
عترت و قرآن و دين، سر در گريبانِ هَمَند           سيزده سجّاده، آمين گويِ يك، دستِ دعاست
گـاه گـريانِ مـديـنـه، گـاه گـريـانِ بـقـيـع           گاه داغ كربلا دارد، غمش صبح و مساست
روزیِ سـرتـا سـر عـالم به يُمن يك امام           ليك خود آوارۀ شهر و ديار و كوچه هاست
عالم اسلام، در دريـاي غمها غـوطه ور           شيعه نالان از همه غمهای آل مصطفاست
نـالـۀ يا مـنـتـقـم وقـتِ سحـر آیـد بگوش           با قسم بر عمّۀ سادات، دل حاجت رواست